Βίοι παράλληλοι 1897 και 2012
Η πραγματική κυβέρνηση του 1897 δεν ήταν η εκλεγείσα δημοκρατικά Κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη. αλλά η περίφημη μεγαλοϊδεατική «Εθνική εταιρεία». Μια οργάνωση, αναμφισβήτητα «πατριωτική» που είχε επισκιάσει την πολιτική ζωή του τόπου και «ξόρκιζε» κάθε προστάτιδα ξένη δύναμη, που ήθελε να ποδηγετίσει την χώρα.
Η εν λόγω οργάνωση λοιπόν με βαθιές ρίζες στην Αθηναϊκή κοινωνία και την Ελληνική διασπορά παρέσυρε την Κυβέρνηση, την κοινή γνώμη και τον τύπο σε μια πολεμική εναντίον των Τούρκων περιπέτεια, η οποία μας οδήγησε στην ήττα. Κι αν δεν επενέβαιναν τότε οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις και ιδιαίτερα ο Τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος Β΄, οι Τούρκοι θα έμπαιναν στην Αθήνα. Το τέλος του ατυχούς εκείνου πολέμου γράφτηκε τον Νοέμβρη του 97 στη διάσκεψη της Κωνσταντινούπολης, με καταρρακωμένο το γόητρο και την υπερηφάνεια του Έθνους. Με την συμφωνία που επακολούθησε και που επεξεργάσθηκαν οι μεγάλες δυνάμεις και μια Τουρκία, την οποία εμφανώς προστάτευε η Γερμανία, η περιπέτεια τελείωσε ευτυχώς χωρίς μεγάλες εδαφικές απώλειες. Με την υποχρέωση όμως καταβολής στην Τουρκία πολεμικής αποζημίωσης 3 εκατ. λιρών και την υπαγωγή της Χώρας μας σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, με εκχώρηση πηγών δημοσίων εσόδων στους πιστωτές της, την ΔΟΕ, το τότε Δ.Ν.Τ. Έτσι δημιουργήθηκαν τα περίφημα μονοπώλια στα επτά γνωστά είδη μέχρι το 1981, που μπήκαμε στην ΕΟΚ. Ωστόσο η επακολουθήσασα Κυβέρνηση Ζαΐμη – ο Δηλιγιάννης παρητήθη αμέσως μετά την ήττα – αντιμετώπισε με ψυχραιμία την εθνική εκείνη ταπείνωση και ζήτησε από τον λαό και τις εφημερίδες της εποχής να συνδράμουν ενωμένοι την προσπάθεια του Έθνους να εκμεταλλευθούν πολλαπλώς την ήττα. Ναι! Και το θαύμα έγινε σύντομα, λέει ο ιστορικός Σαράντος Καργάκος στην «ιστορία του Ελληνικού κόσμου», σελ. 373.
Η ήττα :
α) Προσγείωσε την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία.
β) Άρχισε να αντιμετωπίζει πιο πρακτικά το ζήτημα της Μακεδονίας.
γ) Ξεκίνησε η αναδιοργάνωση του στρατού.
δ) Προετοιμάστηκαν και ωρίμασαν οι συνθήκες για το κίνημα του Γουδί, και
ε) Η Εθνική οργή ξεχάστηκε με τον καιρό και η φτωχή και χρεοκοπημένη Ελλάδα γρήγορα αναγεννήθηκε και 15 χρόνια μετά δημιούργησε το έπος των Βαλκανικών πολέμων και διπλασίασε τα ελεύθερα εδάφη της.
Ο οικονομικός διεθνής έλεγχος, όσο κι αν ήταν επαχθής και μειωτικός, ήταν κατά τούτο ευεργετικός. Έβαλε σε τάξη τα οικονομικά μας. Και η ΔΟΕ, σύμφωνα με σύγχρονους ερευνητές γράφουν ότι είχε και θετική πλευρά, όσον αφορά την εξυγίανση των οικονομικών. Το Δημόσιο χρέος μειώθηκε και η δανειοληπτική ικανότητα της Ελλάδος αποκαταστάθηκε στις διεθνείς κεφαλαιοαγορές.
Αναφέρομαι σήμερα σ’ εκείνη την ατυχή εθνική μας περιπέτεια, γιατί υπάρχουν κάποια κοινά σημεία τότε και τώρα. Η ιστορία, δυστυχώς γιαυτούς που την ξεχνούν, επαναλαμβάνεται.
Τότε, της στρατιωτικής ήττας είχε προηγηθεί η οικονομική κατάρρευση με το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του αείμνηστου Τρικούπη. Και ο Δηλιγιάννης που τον διαδέχθηκε, πολιτικός με δημαγωγικές τάσεις, για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση «πετσόκοψε» τις δαπάνες του τότε Υπουργείου Στρατιωτικών. Έτσι ο πόλεμος του 1897 βρήκε την Ελλάδα με εντελώς απαράσκευο για πόλεμο στρατό.
Στα απομνημονεύματά του ο Πάγκαλος τον χαρακτηρίζει ως «ένοπλο συρφετό» και την εν γένει στρατιωτική κατάσταση «οικτρά».
Σήμερα, έχουμε και πάλι μια σκληρή οικονομική κρίση και η χρεοκοπία της χώρας επίκειται, αν δεν έχει ήδη επέλθει. Η προηγούμενη Κυβέρνηση μείωσε επικίνδυνα τις δαπάνες του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Και υπάρχει κάποιο κόμμα, που μέσα στο πλαίσιο της αχαλίνωτης δημαγωγίας του και στην προσπάθειά του να απαντήσει στο ερώτημα, που θα βρει τα λεφτά για την ικανοποίηση των πληθωριστικών υποσχέσεων αναφέρθηκε και στην παραπέρα κατάργηση των στρατιωτικών μας δαπανών.
Και όταν ρωτήθηκε ο εκπρόσωπος του εν λόγω κόμματος αν τους απασχολούν οι κίνδυνοι μιας τέτοιας πολιτικής, απάντησε ότι θα το «ρισκάρουμε».
Δεν θα συνεχίσω γιατί θα μας πούνε ότι κινδυνολογούμε.
Μακάρι να είναι έτσι : Όμως απορώ πως υπάρχουν κόμματα που διεκδικούν την διαχείριση των προβλημάτων του Έθνους όταν οι νεκροί των Ιμίων συνεχίζουν να μας θυμίζουν ότι οι γείτονές μας δεν αφήνουν καμιά ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Και οι καιροί ου μενετοί! Και οι παράλληλοι βίοι δεν σταματούν σ’ όσα αναφέρθηκαν. Τότε είχε αναμειχθεί και μάλιστα μετά μανίας ο Κάϊζερ με ομολογημένη επιδίωξή του την «εξαφάνιση της Ελλάδος».
Σήμερα έχουμε πάλι τους Γερμανούς με την Μέρκελ. Και τότε είχαμε την ΔΟΕ. Και τώρα το Δ.Ν.Τ.
Τότε όμως κατάφεραν να βγούνε σύντομα από την οικονομική κρίση γιατί ο λαός σήκωσε σύντομα ψηλά το κεφάλι και με ψυχραιμία παραμέρισε την οργή του και συνεργάσθηκε άψογα με τις επακολουθήσασες Κυβερνήσεις και σύντομα το θαύμα συντελέσθηκε.
Ας ευχηθούμε ότι και σήμερα ο Ελληνικός λαός θα συνδράμει κάθε προσπάθεια αποτελμάτωσης και ανάκαμψης. Την περίοδο της οικονομικής ευμάρειας δεν την βρήκαμε. Εμείς την δημιουργήσαμε και εμείς θα βγούμε και πάλι στο ξέφωτο. Και μην ξεχνάμε ότι «το αποτέλεσμα της οργής, προκαλεί πάντα ΝΤΡΟΠΗ» (Φραγκλίνος Βενιαμίν).
Γρηγόρης Σολωμός - “ΓΝΩΜΗ” 30/5/2012