Ημέρα των εθνικών αγώνων και της εθνικής αντίστασης κατά του ναζισμού και του φασισμού
Προχθές Παρασκευή γιορτάσθηκε η 64η επέτειος της λήξης του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, σαν «ημέρα Πανελλαδικού εορτασμού των Εθνικών αγώνων και της Εθνικής αντίστασης κατά του Ναζισμού και του Φασισμού», όπως τονίζει στην πρόσκλησή του ο Νομάρχης μας κ. Δ. Κατσικόπουλος, «για την έμπρακτη απόδοση της οφειλόμενης προς το Έθνος τιμής προς τους πολεμιστές, τους αγωνιστές, τους νεκρούς και τα θύματα του ιερού αγώνα και της Εθνικής αντίστασης 1941- 44 του Ελληνικού λαού εναντίον των εχθρικών στρατευμάτων κατοχής».
Και ζήτησε να γιορτασθεί η φετινή επέτειος με την «αρμόζουσα λαμπρότητα, με σημαιοστολισμό από τις 8 το πρωί μέχρι τη δύση του ηλίου, με «Δοξολογία στον Ιερό Μητροπολιτικό μας Ναό και κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο των Πεσόντων στην Πλατεία Εθνικής Αντίστασης εκ μέρους των εκπροσώπων όλων των αντιστασιακών και λοιπών οργανώσεων, που έλαβαν μέρος ενεργά στον αγώνα και την αντίσταση κατά των δυνάμεων κατοχής». Εκλήθησαν δε για την εκδήλωση όλοι οι σε κάθε Εθνική ή θρησκευτική γιορτή καλούμενοι και παρευρισκόμενοι, και μάλιστα κάποιες φορές διαγκωνιζόμενοι.
Πόσοι παραβρέθηκαν; Ντρέπομαι ειλικρινά να το ειπώ!! Μόνο τρεις από τον πολιτικό κόσμο και περισσότεροι ένστολοι, αλλά όχι εκ των ηγητόρων. Και απ’ τον κόσμο μετριόντουσαν στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Πλήρης ο ευτελισμός θεσμών, αξιών, ιδεών και θυσιών!
Ούτε κάποιοι από τους επιζώντες του Αλβανικού έπους παρευρέθηκαν για να θυμηθούν αυτούς που άφησαν πίσω τους στα κοκαλόσπαρτα αλβανικά βουνά.
Ούτε οι εκπρόσωποι των αντιστασιακών οργανώσεων κατάθεσαν λίγα λουλούδια σ’ αυτούς που έπεσαν μαχόμενοι στα βουνά και τα λαγκάδια ή εκτελέσθηκαν ή κρεμάστηκαν σε κάποιες πλατείες μας για την ελευθερία και την εθνική μας ανεξαρτησία.
Ούτε εκείνοι, που υποτίθεται ότι έχουν υποχρέωση να μεταλαμπαδεύουν στους νεώτερους τις αξίες και τα οράματα της γενιάς του Σαράντα, θέλησαν να τιμήσουν με την παρουσία τους τις ιδέες και την θυσία εκείνων που χάθηκαν στον αγώνα κατά του Ναζισμού.
Και το χειρότερο δεν βρέθηκε κανείς σ’ αυτή την πόλη που πρώτη πλήρωσε με αίμα αθώων αμάχων την άρνησή μας να επιτρέψουμε στους φασίστες να περάσουν τα σύνορά μας, να βάλει μια σημαία στο μπαλκόνι του για να θυμίσει στους νεώτερους το αίμα σαράντα εκατομμυρίων συνανθρώπων μας που έχασαν τη ζωή τους σε κάθε γωνιά του πλανήτη για την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την αυτοδιάθεση των λαών.
Μήπως χάσαμε την ταυτότητά μας;
Αλλά σε μια τέτοια περίπτωση νιώθω την ανάγκη να θυμίσω ότι λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους και πιο πολύ τους νεκρούς των είναι καταδικασμένοι να πεθάνουν!
Γρηγόρης Σολωμός, Δημοσιεύτηκε στον τοπικό τύπο, 11.5.2009